Zonder pijn in je buik, geen kerst, zei dochter nr 2. En daar kwam het ook op neer. Genoeg eten voor een weeshuis en dus te veel voor een familie van 17 die ook nog een paar dingetjes meenamen. Hierboven het hoofdgerecht vooraf dat gelukkig buiten kon staan nu de temperatuur weer op koelkastniveau was want in de koelkast binnen was het een drukte van belang waar elke keer wel een bakje op scherp stond. Ook bij het koken zelf was het dringen geblazen op vier pitten. Met een goede planning en wat stapelen had ik het hoofdgerecht klaar in de tijd dat de 22 vragen van de pubquiz waren beantwoord of niet. Daphe Schippers was toch niet zo bekend als één van de estafette en schoonzus nr 2 bedacht nog net op tijd het antwoord op de vraag " Wie was bekend om zijn truien en bleek toch niet zo'n ideale familyman. " Vanuit de keuken mocht ik het antwoord roepen want ik ben dol op dit soort quizjes.
Na het sjouwen van tafels, het punten van boontjes, het schoonmaken van een kilo hele kleine spruitjes, het schillen van de aardappelen en daarna in dunne plakjes schaven met een kaasschaaf waarbij dochter nr 1 haar diensten aanbood maar na een halve aardappel afhaakte omdat het volgens haar geen doen was en ja ik weet het daarvoor hoor je een mandoline te hebben maar ik heb echt genoeg spullen en te weinig ruimte, liep de stress op naar een snauwfase. Die heb ik zelf bedwongen door naar mijn landje te gaan en daar te zoeken naar natuurlijk materiaal om de tafels te versieren. Met wat hulst, bijzondere zaaddozen van alweer lang uitgebloeide bloemen en niet verrotte sierappeltjes uit de tuin van de buuv gecombineerd met oranjeroze die gewoon van de Hema kwamen maar wel een hippe uitstraling hebben, werd het echt een mooie tafel.
En toen opa achter de piano plaats nam en we kerstliedjes zongen die zover uit de oude doos komen dat er door de kleinkinderen geraad moest worden naar de betekenis van de woorden : "leit, krijt, kyrieleis" en nog andere die ik ook alleen ken van kerstliedjes van de Herremansen.
En werd er nog iets gegeten dat de moeite van een blogvermelding waar is. De boeuf bourguinon werd gewaardeerd, de dubbelgebakken souffle met spinazie en geitekaas vond ik wel lekker maar dochter éen, en voor haar doe ik het allemaal, vond het wel aardig en dat is over het algemeen een doodssteek. Misschien dat ik het recept nog toevoeg. De warme salade met zeekraal van Ottolenghi die op de planning stond, heb ik geskipt omdat het wel genoeg was. Die eten we vanavond. Het recept volgt omdat ik het niet kwijt wil raken. Al vermoed ik dat daar dit keer geen zuringblad in gaat want vandaag is het geen weer om op een landje naar half afgestorven plantjes te zoeken.
Buuv van het hoekje, ik heb weer laten zien een goede huisvrouw te zijn, en met de toevoeging Goddelijk zoals Nigella al lang geleden deed, kan ik dat best aan.
